Gady to grupa ewolucyjnie bardziej zaawansowana niż płazy. Pojawiły się w karbonie, a kiedy pod koniec tego okresu klimat zaczął się ochładzać i stał się bardziej suchy, gady stały się grupą dominującą w świecie zwierząt. Za przodków gadów uznaje się kotylozaury, jednak wciąż istnieją nieścisłości w dokładnym określeniu składu tej grupy. Typowym "mieszańcem" o cechach płazich i gadzich była Seymouria. W triasie rozwinęły się dinozaury i panowały na Ziemi do końca kredy, kiedy to doszło do katastrofy, która spowodowała wyginięcie znacznej części organizmów na Ziemi, w tym wielkich gadów. Było to 65 milionów lat temu i do tej pory nie ma jednoznacznego wyjaśnienia, co tak naprawdę wtedy zaszło.

Wiele cech, będących postawą systematyki gadów (i odróżniających je od płazów) odnosi się do budowy szkieletu i połączeń kostnych. Najważniejsza jest tu obecność zamkniętej klatki piersiowej, która umożliwia zasysanie powietrza i sprawne oddychanie na lądzie. Ponadto czaszka połączona jest z kręgosłupem jednym kłykciem potylicznym, co pozwala na duża ruchomość. Gady oddychają przez gąbczaste płuca. Dwa krwiobiegi nie są całkowicie rozdzielone - w komorze serca występuje jedynie częściowa przegroda. Gady wciąż też pozostają zmiennocieplne. Skóra gadów jest sucha, prawie pozbawiona gruczołów, pokryta rogowymi wytworami naskórka - łuskami bądź płytkami kostnymi. Zapobiega to wysychaniu skóry i chroni przez urazami mechanicznymi. Ważną cechą, która po raz pierwszy w ewolucji pojawia się u gadów jest obecność błon płodowych w rozwoju zarodkowym, co pozwoliło na całkowite uniezależnienie rozwoju od środowiska wodnego. Gady składają jaja na lądzie, a w nich znajdują się zapasy pokarmowe dla zarodka. Owodnia i omocznia umożliwiają sprawną gospodarkę wodną w jaju otoczonym skórzastą osłonką. Gady, ptaki i ssaki, u których występuję te właśnie błony płodowe określa się mianem owodniowców.